پس از اَفرینش اَدم خدا گفت به او: نازنینم اَدم.... با تو رازی دارم !.. اندکی پیشتر اَی .. اَدم اَرام و نجیب ، اَمد پیش !!. ... زیر چشمی به خدا می نگریست !.. محو لبخند غم آلود خدا ! .. دلش انگار گریست . نازنینم اَدم!!. ( قطره ای اشک ز چشمان خداوند چکید ) !!!.. یاد من باش ... که بس تنهایم !!. بغض آدم ترکید ، .. گونه هایش لرزید !! به خدا گفت : من به اندازه ی .... من به اندازه ی گلهای بهشت .....نه ... به اندازه عرش ..نه ....نه من به اندازه ی تنهاییت ، ای هستی من ، .. دوستدارت هستم !! اَدم ،.. کوله اش را بر داشت خسته و سخت قدم بر می داشت !... راهی ظلمت پر شور زمین .. زیر لبهای خدا باز شنید ،... نازنینم اَدم !... نه به اندازه ی تنهایی من ... نه به اندازه ی عرش... نه به اندازه ی گلهای بهشت !... که به اندازه یک دانه گندم ، تو فقط یادم باش
بازدید امروز : 431
بازدید دیروز : 3
کل بازدید : 192471
کل یادداشتها ها : 304
من مثل یه پروانه ، همش دورو برت بودم مثه سایَت تو
تنهاییت، همش پشت سرت بودم به آتیش می کشم
هرجا ، که میبینم ازم دوری هنوز پشت سرت هستم ،
مثه سابق همونجوری از این دنیای بی احساس ، یه
روز حقتو میگیریم چه فایده وقتی میدونم ، یه روز از یاده
تو میرم هنوزم مثل اون روزا ، هواتو دارم و بازم امیدی
که بهت دارم ، به این زودی نمی بازم 
ممنون از...