پس از اَفرینش اَدم خدا گفت به او: نازنینم اَدم.... با تو رازی دارم !.. اندکی پیشتر اَی .. اَدم اَرام و نجیب ، اَمد پیش !!. ... زیر چشمی به خدا می نگریست !.. محو لبخند غم آلود خدا ! .. دلش انگار گریست . نازنینم اَدم!!. ( قطره ای اشک ز چشمان خداوند چکید ) !!!.. یاد من باش ... که بس تنهایم !!. بغض آدم ترکید ، .. گونه هایش لرزید !! به خدا گفت : من به اندازه ی .... من به اندازه ی گلهای بهشت .....نه ... به اندازه عرش ..نه ....نه من به اندازه ی تنهاییت ، ای هستی من ، .. دوستدارت هستم !! اَدم ،.. کوله اش را بر داشت خسته و سخت قدم بر می داشت !... راهی ظلمت پر شور زمین .. زیر لبهای خدا باز شنید ،... نازنینم اَدم !... نه به اندازه ی تنهایی من ... نه به اندازه ی عرش... نه به اندازه ی گلهای بهشت !... که به اندازه یک دانه گندم ، تو فقط یادم باش
بازدید امروز : 135
بازدید دیروز : 3
کل بازدید : 192175
کل یادداشتها ها : 304
هنوزم گلای تازه توی گلدونت می زارم
هنوزم تو خوابو رویا سر رو شونه هات می زارم
هنوزم میونِ بارون تو خیالم تو رو دارم
هنوزم اشکای تازه رویِ گونه هات میزارم
گاهی قاصدک دوباره خبر از دلم میاره
دلِ عاشقم همیشه نفساتو کم میاره
به تو نزدیکم و دوری مثلِ بارون پشتِ شیشه
تو رو دارم و ندارم تهِ زندونِ همیشه
ممنون از...